Sercem systemu Tiny DDS jest mikrokontroler AT Mega 8 o pamięci 8kB gdzie umieszczony został kod programu sterującego działaniem układu scalonego DDS i reagującego na zewnętrzne sygnały sterujące od klawiszy funkcyjnych i impulsatora. Dodatkowo stan urządzenia obserwować można na wyświetlaczu LCD 2*12 z podświetleniem. Jako impulsator zastosowałem tani (9PLN) fabryczny element ELFA (typ 35-847-60) zasilany przez rezystory polaryzujące oraz podłączony do wejść mikrokontrolera przez pojemności separujące. Podświetleniem wyświetlacza LCD steruje tranzystor BC557 a regulację zapewnia potencjometr montażowy 25k. Sygnał użyteczny (pin 14 AD9835) wzmocniony jest na tranzystorze 2N2222 z charakterystyką nieco podniesioną dla wyższych częstotliwości a następnie filtrowany jest w jednostopniowym filtrze dolnoprzepustowym typu pi. Zastosowany generator kwarcowy zapewnia odpowiednią stabilność częstotliwości wyjściowej. Sygnał użyteczny jaki można uzyskać z generatora o częstotliowści F wynosi F/2.

Obwód drukowany jest jednostronny i składa się z dwóch płytek na których montuje się systm DDS oraz klawisze funkcyjne. Impulsator montowany do płyty czołowej urządzenia dołączony jest do systemu DDS za pomocą rozłączanego konektora. Montaż należy rozpocząć od założenia wszystkich zwor. Następnie należy wlutować układ AD9835 co jest najtrudniejszą częścią montażu. Układ ten montowany jest oczywiście od strony druku a zastosowana technika zależy od umiejętności i dostępnych narzędzi. Autor używał do tego celu lutownicy transformatorowej z dokręconą za pomocą wkrętu M3 ze śrubą końcówką lutowniczą w formie zaostrzonego drutu miedzianego 1.2mm ze wspomaganiem w postaci silnej lupy oraz imadła, w którym zamocowana została płytka na czas lutowania. Inna zasłyszna technika lutowania takich układów polega na szybkim przeciągnięciu po wyprowadzeniach układu ułożonego na płytce rozgrzanej lutownicy z grotem o szerokości umożliwiającej objęcie wielu wyprowadzeń jednocześnie. Technika ta wymaga dobrego oczyszczenia lutowanych powierzchni i wyprowadzeń oraz porządnego pokrycia ich odpowiednim topnikiem. Poza tym wymaga nieco odwagi i zdecydowania. Podobno można nawet w tej technice dojść do wprawy ale autor na razie zamierza pozostać przy swojej prymitywnej ale skutecznej metodzie.

Płytki drukowane wykonane zostały metodą termotransferową z użyciem cienkiego papieru kredowego, drukarki laserowej oraz zwykłego żelazka. Po wytrawieniu należy powierzchnie miedziane dokładnie oczyścić a następnie pokryć topnikiem i wysuszyć je przed wierceniem i montażem. Wiercąc otwory należy pamiętać o 6 otworach M3 w głównej płytce oraz 2 otworach w płytce klawiszy. Otwory te służą do połączenia płytek ze sobą oraz stanowią jednocześnie miejsca gdzie zamontowane zostaną wsporniki układu dystansujące go od płyty czołowej na której będzie zwykle zamontowany oraz ustalające jednakowy poziom wyświetlacza i klawiszy.

Pokazane na rysunkach obrazy druku mają rozmiary 1:1 (60/90 mm) i mogą być wykorzystane w metodzie termotransferowej. Rysunki w górnym rzędzie to faktyczny obraz druku a rysunki w dolnym rzędzie to lustrzane odbica, które w zasadzie powinny być używane w metodzie termotransferowej. Wszystkie rysunki można również pobrać w formie pliku word-a.